Ik zal het proberen

Tijdens trainingen of coaching worden deelnemers soms uitgedaagd om doelen te stellen, die ze niet eerder hebben gesteld of die ze eerder hebben gesteld, maar die toen niet werden gehaald. De eerste reactie van de deelnemers is vaak: "ik zal het proberen". Proberen is een excuus om niet te slagen. Dan kan achteraf worden gezegd: "maar ik heb het wel geprobeerd".

In dezelfde categorie vallen de volgende uitspraken (in volgorde van steeds toenemende verantwoordelijkheid):
- ik hoop dat het lukt
- ik ga mijn best doen
- ik wil het doen
- ik ga het doen

Allemaal beloftes en voornemens met de mogelijkheid voor een excuus om het niet te doen. Natuurlijk hangt het ook af van de non-verbale communicatie, als iemand wat belooft. Als iemand met volle overtuiging zegt "ik ga het doen!" en dan het liefst met een termijn, is de slagingskans groter dan een bedremmeld uitgesproken "ik hoop dat het lukt".

Ik doe het!

Op het moment dat deelnemers worden uitgedaagd om te formuleren "ik doe het!" ontstaat soms weerstand, omdat met deze uitspraak ook het gevoel van verantwoordelijkheid opgeroepen wordt. Je voelt dat je eraan wordt gehouden, in ieder geval door jezelf. Je voelt dat er iets gebeurt in je lichaam, er ontstaat energie. Deze energie kan nu worden omgezet in actie, omdat:
- het succes van het halen van het doel heel aantrekkelijk is => er naar toe
- je niet wil falen => er vanaf

Je voelt je sterker als het niet in één keer lukt. Dit voelt dan niet als falen, maar als een eerste stap naar het succes. Dat is heel anders dan na één mislukte poging tot de conclusie komen dat het niet is gelukt, maar dat je het wel hebt geprobeerd. Als het uiteindelijk wel lukt, kan je zeggen: "ik heb het gedaan!!"

Dit is deel 2 van een blogserie over verantwoordelijke taal

Foto: Laurenz Kleinheider, Unsplash